Rozdział I - Co by było gdyby...

Brzask…

Słońce leniwie zaczęło oświetlać Karakurę- niewielkie miasteczko leżące na zachód od Tokio. W południowo-zachodniej części miasteczka leży dzielnica Minamikawase. Ową dzielnicę oddzielają od reszty miasta dwie rzeki: płynąca po zachodzie  Onose i wschodnia, wpadająca do niej- Karasu. Skierujmy swój wzrok na rzekę Karasu- piękna nieprawdaż? Na pewno uroku jej dodaje ów piękny Świt. Niedaleko niej znajduje się niewielki budynek. Klinika Kurosaki, znana  prywatna przychodnia lekarska w Karakurze, będąca  zarazem domem rodziny Kurosaki.

Promienie słońca wpadają do jednego z pokoi na piętrze. Delikatny blask pada na śpiącą dziewczynę. Czarne włosy rozrzucone po poduszce, przypominają swym wyglądem krucze pióra. Dziewczyna powoli otwiera oczy. Mruga kilka razy. Zaczyna podnosić się z łóżka, delikatnie przecierając oczy. Następnie długie ziewnięcie, połączone z przeciągnięciem rozespanych mięśni.

Zaczyna rozglądać się po pokoju. Łóżko naprzeciw jest sprawnie posłane. Na dole z okolic kuchni słychać dźwięki świadczące, iż ktoś przyrządza śniadanie. Spogląda na podłogę. Ubrania, które zeszłego wieczora zrzuciła na podłogę, zniknęły.

„Kochana Yuzu.”

Powoli podniosła się z łóżka i podeszła do okna. Po chwili wahania otworzyła je. Pogoda zapowiadała się całkiem dobrze. Słońce świeci i jest całkiem ciepło, zwarzywszy, iż jest to dopiero początek wiosny… No dziś to już na pewno zagramy. Nie pozwolę, by ktokolwiek mi  w tym przeszkodził.  To pierwszy dzień w tym roku, kiedy naprawdę da się zagrać w football!

Szybko ubrała się w jakieś ciuszki, związała włosy i zbiegła na dół.

- Ohayo Yuzu! Jak tam śniadanie? Może Ci w czymś pomóc?- Powiedziała wchodząc do kuchni.

-Nie trzeba. Już prawie kończę… Ale możesz zawołać tatę i Nii-san.- odparła śliczna dziewczyna w włosach w kolorze zboża. Migdałowe oczy były pełne naiwności, a zarazem radości.

„Yuzu jest jedyna w swoim rodzaju.- pomyślała, uśmiechając się pod nosem- Powiedz jej, że brat jest tajnym mafiosem i jako dowód przypomnij jej dziwne (od czasu do czasu)zachowanie Ichigo… Ale i tak jest niesamowita. To, w jaki sposób potrafi ogarnąć cały ten chaos panujący w naszym domu”.

-Coś się stało, Karin-chan? Masz dziwny uśmiech na twarzy.

-Nie, nic takiego.- Odpowiedziała.

Odwróciła się i wbiegła na górę. Skierowała się do pokoju z numerkiem „15” na drzwiach.

-Ichi-nii pobudka! Yuzu przygotowała pyszne śniadanie. Zbieraj się, bo nie zdążysz przed szkołą.

- Spokojnie Karin. Zdążę. –  Padło za drzwi. Skierowała się w stronę pokoju ojca. Jednak coś ją zatrzymało. Coś, czyli czyjś głos dochodzący zza drzwi pokoju jej brata.

- Słyszysz Ichigo! Śpiesz się! Mam plany na cały dzień, nie chcę Ciebie niańczyć! Będziesz mi tylko przeszkadzał!

- A kto mnie niby niańczy?! Spadaj Kon!

Rozległo się łubudubudom, a po nich ciche wrzaski i przekleństwa.

„ Nie wnikam. Brat niech robi co chce w swoim pokoju. Zawsze miałam dziwne przeczucie, iż Bostow nie jest zwykłym pluszakiem. Czasem wydawało mi się, że mruga. Czasem, gdy zostawiałyśmy go w jakimś pokoju i poszłyśmy do szkoły, po powrocie był on już w innym miejscu. Nikogo w domu wcześniej nie było. Tata po otwarciu kliniki rano nie wchodził do domu, dopiero po naszym powrocie robił przerwę na obiad. Ichi-nii zawsze wracał późno. Pamiętam jak z tego powodu opowiadałam różne historie Yuzu. Że Bostow to tajny szpieg i dlatego ciągle znika. Albo, że potajemnie broni naszego miasteczka przed złymi duchami. Albo, że tak naprawdę to nie zwykły miś, tylko książę zamieniony w małego pluszowego lwa. Co bym jej nie powiedziała, sama w to nie wierzyłam. Ją takie historie ją strasznie jarały (przy okazji- jest straszną panikarą, Echem), mnie niestety nie. To w jaki sposób czasem patrzył na mnie i Yuzu. Zazwyczaj podczas zabawy, go ona ubierała go w sukienki… Brr…..”.

-Tat…- coś śmigło koło niej.

-Kto ostatni na dole ten ofiara!- krzyknął wysoki facet z zarostem, obijając się o ścianę na zakręcie. Wzruszyła ramionami. I tak to Ichigo będzie ostatni. Gdy znalazła się znów w kuchni mężczyzna wykonywał dziwne wygibasy. Zapewne przygotowuje się do potyczki, która zacznie się w momencie, gdy jego jedyny syn zejdzie na dół. Yuzu już nakładała śniadanie. Powoli zbliżyła się do stołu i zajęła swoje miejsce. Po chwili można było usłyszeć kroki na górze zbliżającego się Ichigo.

„3…2…1…”

-Ohay…-  ojciec rzucił się w stronę rudowłosego. Jeden szybki ruch chłopaka i ojciec wylądował na ścianie. Szybko pozbierał się jednak i rzucił do kolejnego ataku. Karin delikatnie wysunęła nogę. Mężczyzna zaliczył drugą ścianę.

- Nie musiałaś pomagać, Karin. Poradziłbym sobie z nim. Ale dzięki.

- Tatusiu nie możemy choć raz zjeść w spokoju śniadania?- spytała Yuzu.

- To już taki nasz zwyczaj. Ichigo jesteś coraz lepszy. Masaki byłaby taka DUUUMNAAA z naszego dzieciaczka. No, ale w końcu ma to po mnie.- Przy ostatnim zdaniu wyszczerzył zęby. Podniósł się z ziemi i zasiadł przy stole wraz z synem. Śniadanie odbyło się prawie normalnie. Po zjedzonym posiłku obie siostry wraz z bratem wyszli z domu kierując się w stronę swoich szkół.

Dzień zapowiadał się tak wspaniale…

***

TRZASK…

Szybko otworzyła oczy i poderwała się z łóżka. Zakręciło jej się w głowie, przez co opadła z powrotem na poduszkę. Trzymając się za głowę, spojrzała na łózko naprzeciwko. Yuzu była pogrążona w głębokim śnie, jednak z jej twarzy dało się wyczytać, iż nie jest to sen o kwiatkach, tęczy, misiach i cukierkach. Raczej śnił jej się jakiś film dokumentalny o robakach i ich obrzydliwościach. A Yuzu boi się robaków. Zwłaszcza takich oślizgłych.

Spojrzała przez okno. Potworna szaruga na niebie odbierała ochotę podnoszenia się z łóżka. Ani wyjść na spacer, ani nawet myśleć o grze w piłkę. Spojrzała na zegarek. 5:00 rano to zdecydowanie za wcześnie, zwłaszcza, że jest sobota. Pewnie znowu spędzą dzień pomagając ojcu kilka godzin w klinice, a potem będą wpatrywać się szklanym wzrokiem w telewizor.

„Gdyby chociaż Ichi-nii tutaj był… Było by całkiem inaczej. Chciałabym żebyś do nas wrócił…”

Ale on był daleko. Za daleko by usłyszeć jej myśli…

Okryła się kołdrą i położyła z powrotem w łóżku. Zacisnęła mocno powieki, starając się ponownie zasnąć…

--------------------------------------------------------------------------------------------

Blog nowiutki i poświęcony (głównie) ciemnowłosej siostrze Kurosaki. Zaczęłam tworzyć ta historię już dawno i po zebraniu w kupę 11 rozdziałów, stwierdziłam, że nie ma na co czekać...
Opowiadanie powstaje głownie dla tych, którzy szukają inspiracji do swoich własnych historii. Jest wiele opowiadań, które zostały rozpoczęte i przerwane, po kilku słabych rozdziałach. Jest wiele, które zaczynają się porządnie, lecz cały potencjał wypala się niestety błyskawicznie. Zazwyczaj w momencie wprowadzenia wątku romantycznego... Często jest tak, że zaczynają pisać, nagle "coś wypada", brak czasu, chęci i blog zostaje porzucony. Dlatego napisałam kilka rozdziałów w przód, by w momencie braku weny, czy też jakiś problemów osobistych, nie czuć się obarczona również  tym.
Mimo, iż pierwszy rozdział ukazał się w Waletynki, w najbliższym czasie nie spodziewajcie się nagłego "Big Love". Jak już wspominałam, zazwyczaj w tym momencie większość piszących staje i nie wie jak wybrnąć. A przecież "Bleach" to nie romans, a historia o przyjaźni i rodzinie. O ochronie tego, co najcenniejsze...